De inclusiviteitsrevolutie draait op volle toeren. Dagelijks flitsen er berichten of statements voorbij omtrent gendererkenning, rassengelijkheid en body-positivity. Laatstgenoemde draait om de trotsheid op wie jij bent vanuit fysiek oogpunt. Maar hoe zit het met de mentale variant hiervan? Daarover sprak de redactie met tbs-er Johan K.; initiatiefnemer van de ‘Mind Positivity Movement’. Hiermee wil de 46-jarige man uit Hardinxveld-Giessendam meer aandacht vragen voor hem en de zijnen: “Samen met een aantal lotgenoten gaan we de barricade op voor mind-positivity. Binnen het huidige media-aanbod voelen we ons niet vertegenwoordigd. Het is mooi om te zien dat steeds meer van de zogenaamde minderheden een podium krijgen, maar gevoelsmatig zijn wij het ondergeschoven kindje binnen deze revolutie. De aandacht die we krijgen is dan ook haast altijd negatief. Psycho-shaming noemen wij dat hier op de afdeling. Een gerenommeerd tv-programma als Opsporing Verzocht maakt zich hier nog wekelijks schuldig aan. Dat wordt dan ook nog eens uitgezonden op de publieke omroep. Hoe kunnen wij nou ooit in vrijheid leven als de overheid dit soort instanties subsidieert? Het systeem onderdrukt ons!”, besluit K. bulderend met overslaande stem via de telefoon.
Op de achtergrond verzoekt een begeleider Johan K. om zich rustig te houden en tot tien te tellen. Na een diepte zucht dreunt hij binnensmonds de cijfers op. Met serene stem gaat K. verder: “Een aantal van mijn pleegvaders heeft mij geleerd dat negatieve aandacht ook aandacht is. Daar ben ik het voor een deel mee eens. Echter wil men uiteindelijk toch ook vanuit liefde benaderd worden. Dat is bij de jongens van de Mind Positivity Movement niet anders. Daar willen we aandacht voor vragen. De straat op!” Even lijkt het alsof er een ander persoon aan de lijn hangt, maar die laatste zin wakkert duidelijk merkbaar het vuur opnieuw bij hem aan. “Wij willen ook demonstreren voor onze rechten, maar door de omgevings-, gebieds- en omgangsverboden is dat geen haalbare kaart. Je wilt niet weten hoeveel redacties ik al heb aangeschreven om een interview te geven of heb aangeboden om de cover te sieren van hun magazine. Het is net alsof de wereld nog niet klaar is voor mind-positivity!”, roept hij nog harder dan bij de vorige onderbreking. De begeleider grijpt nogmaals in en verzoekt K. dringend de telefoon op te hangen. Er volgt een harde klap, tumult en een afgaande sirene. Kort daarna wordt de lijn verbroken. De redactie heeft sindsdien niks meer vernomen van K.